gewiste herinneringen veroorzaken fantoompijn
hoor je het metalige in mijn stem
ik orden woorden die ik al ken
een object is de som van vorm en geschiedenis
de sterkte van het geluid wordt uitgedrukt
we kennen pas tijd wanneer alles voorbij is
de lijm van het verleden lost langzaam
alles ligt altijd op een veel te wit tafelblad
mijn taal is zelden echt scherp omrand
woorden zijn soms niet meer dan lettercombinaties
enkel de beslissing om op te pikken is belangrijk
wat ik meen te weten krast, laat sporen na
herinneringen zijn vergezichten zonder horizon
laag na laag verbrokkel ik objecten tot hun essentie
schud dromen als dobbelstenen en werp
ik dwaal door onzekere betekenissen
ik stoot flinterdunne rook uit als ik praat
beleg taal bij schimmige mistbanken
kennis ligt als mortel tussen mijn zinnen
elke configuratie kun je onuitputtelijk herschikken
Tekst Sven Staelens